ÇOCUK VE YALAN
Yalan en büyük günahlardandır. Ancak üç konuda yalana izin verilmiştir.
1. Savaşta düşmana karşı
2. İki kişinin arasını düzeltmek için
3. Eşlerin birbirlerinin gönlünü kazanmak için söyledikleri.
Görüldüğü üzere unsurlardan hiçbiri çocuklara yalan söylemenin doğru bir davranış olduğunu göstermemektedir. Demek ki çocuklara yalan söylemememiz gerekir. Çocuğa yalan söylemek aslında onu aldatmak demektir. Oysa ki çocuklarımız da birer şahsiyettirler. Onları şahsiyet olarak kabul etmek ve onları saymak çocuğun kendisine güven duymasını sağlar. Sayıldığını ve bir birey olarak kabul edildiğini hisseden çocuklar daha anlayışlı olurlar.
Çocuğunuza yalan söylemeyin ki o da sizden görüp de yalana alışmasın. Ona gerçekleri yalın bir şekilde anlayabildiği bir dille anlatın. Göreceksiniz ki böyle davrandığınızda çocuk en azından yalana alışmayacak ve ısrar etmeyecektir. Tabii bunlar bir günde olacak hadiseler değildirler. Zaman ve azim ister. Tutarlı olarak davranılmaya devam edildiği taktirde hayırlı neticeler verecektir.
Çocukları yalana alıştırmanın yolu sadece onlara yalan söyleyerek örnek olmak değildir. Çoğu anne ve baba çocuklarının yaramazlıkları ve hataları neticesinde aşırı tepkiler vererek çocuklarını yalan söylemek zorunda bırakmaktadırlar.
Çocuktur, hata yapacaktır. Büyükler bile hata yaparken çocuklardan hata yapmamalarını beklemek saçmalıktır. Yaptıkları hatalara haddinden fazla kızarsanız çocuklar tepkinizden korktukları için ya yalan söyleyecekler yada gerçekleri sizden gizlemeye çalışacaklardır. Çocuğa yaptığı yaramazlık yaptığı hata kadar kızın. “Yaptığı hataların cezası asla sizin o günkü ruh halinizle moralinizle alakalı olmasın.”
Bir de çocuklarınıza gerekmedikçe söz vermeyin. Verdiğiniz sözleri de mutlaka yerine getirin. Siz sözünüzü tutun ki o da size ve başkalarına verdiği sözlerin arkasında olsun ve onları yerine getirsin.
Lütfen çocuklarımıza yalan söylemeyelim. Ve onları da yalan söylemek zorunda bırakmayalım. Niyet hayır akıbet hayır olur inşallah.
Yalan masum değildir, ama çocuk dünyadaki en masum varlıktır. Ve o minik ağzına yalan asla yakışmaz. Ama ne yazık ki, çocuklar yalan söylüyor, yalan yere yemin ediyor.
Peki bu çocuklar yalana nereden alışıyor? Pek çoğumuzun cevabının ‘sokak’ olduğunu duyar gibiyim. Ama bence bu, yanlış bir tespit. Çünkü çocuk için ilk eğitim aldığı yer aile ortamıdır. Aslında çocuk yalana öncelikle evdeki ortamdan alışmaktadır.
O, çok masum bulduğumuz, kimseye zararı dokunmadğını düşündüğümüz o küçücük yalanlar var ya...
“Sana seve seve yardıma gelirdim ama evde çok işim var!” ya da bir ihtiyacını isteyen komşunuza “Valla, yok komşum olsa vermez miyim?” demek gibi...
Çocuğunuz yalan söylediğinizi görürse ne yapmasını beklersiniz? Size anlayış göstermesini umabilirmisiniz? Hayır, çocuk sizin yalanınızı yakalamıştır ve size olan güvenini kaybetmiştir. Hem bundan sonra size inanmayacak, hem de annem-babam da yalan söylüyor demek ki yalan kötü bir şey değilmiş diyerek yalanı olağan bir davranış olarak görecektir.
Çocuklarımızı öğrenme yeteneğinin aslı taklitçilik esasına dayanır.
Onlar bizden ne görürlerse onu takit ederler.Bizim onlara ya da başkalarına söylediğimiz yalanlar, onların da yalana yalana alışmalarında etkili olacaktır.
Peygamber efendimizinde belirttiği gibi;
Münafıklığın alameti üçtür;
- Yalan söylemek
- Emanete ihanet
- Ve sözünde durmamak
Siz bu hususlara ne kadar dikkat ederseniz çocuğunuz da sizden öyle görür ve tatbik eder.
Bildiğiniz gibi ağaç yaşken eğilir. çocuğumuzu aile ortamında ne kadar güzel terbiye edersek, cocugumuzun dış etkenlerden etkilenip bozulması o kadar zor olur. tıpkı sağlam temelli bir bina gibi...
Çoçuklar bizim geleceğimizin, yeşeren umutlarımızdır. Lütfen onları soldurmayalım.
(...)
Kaynak: Ilkadim dergisi, 08-2004
|
